W co powinien wierzyć konserwatysta? W ułomność natury ludzkiej, technokapitalizm oraz wyższość prywatnego samochodu nad komunikacją publiczną. Dowody przedstawia w książce „Listy do młodego konserwatysty” Dinesh D’Souza, mózg amerykańskich republikanów.
Książkę czyta się doskonale, choć pewnym problemem może być fakt, że pojęcia „konserwatyzm” i „liberalizm” znaczą w Stanach zgoła co innego niż w Europie, a już zwłaszcza w Polsce. Czytelnik może z przerażeniem stwierdzić, że amerykańskiemu konserwatyzmowi wcale nie jest daleko do libertarianizmu, a liberalizm w wydaniu rodem z USA to nic innego jak europejska lewica. Żeby więc wyciągnąć jakąkolwiek lekcję z książki D’Souza, trzeba albo nie przywiązywać wagi do używanych w niej kategorii, albo przyjąć amerykańską siatkę pojęć odnoszących się do światopoglądu.
W toku przygotowań do startu „Glosy – podkastu o nowych książkach” zastanawiałem się, jakiej formy używać: „podcast” czy „podkast”? Chodziło mi nie tyle o formę mianownika, bo tutaj skłonny byłem pozostać przy wersji anglojęzycznej. Bardziej zastanawiała mnie odmiana przez inne przypadki. Wysłałem więc zapytanie do Poradni Językowej PWN. Oto, co otrzymałem w odpowiedzi:
„Wyraz podcast rzeczywiście jest odmieniany zgodnie z zasadami polskiej gramatyki, w związku z czym spotyka się zapisy podcastu, podkaście i podobne. Polonizacja tego wyrazu zaszła już daleko, a do pełnego i konsekwentnego spolszczenia brakuje tylko zastąpienia znaku c literą k. Ten proces już się dokonuje, bo Google odnajduje kilkaset tekstów, w których taki zapis się pojawia. Co prawda zwykle w mianowniku, ale upowszechnienie się zapisu w pełni spolszczonego to – moim zdaniem – tylko kwestia czasu.
Jeśli jednak decydujemy się na pełne spolszczenie tego wyrazu, należałoby stosować konsekwentnie zapis podkast we wszystkich przypadkach gramatycznych”.
– Jan Grzenia, Uniwersytet Śląski
Zatem ja zdecydowałem się konsekwentnie używać całkowicie spolszczonej wersji, również w mianowniku.
Anna Dymna przez kilka lat była niemal nieobecna w mediach. W tym czasie – obok grania w teatrze – zajmowała się pracą z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie. Teraz Dymna zaczęła wykorzystywać niesłabnącą popularność do pomocy swoim podopiecznym. Czy jest szczera w tym, co robi? Wojciech Szczawiński w wywiadzie-rzece „Warto mimo wszystko” nigdy nie zadaje tego pytania wprost, ale czuć je niemal na każdej kartce.
„Jestem zwyczajna. Walczę o tę swoją zwyczajność, podobnie jak inni wkładają wiele wysiłku, by uchodzić za niezwyczajnych” – mówi Anna Dymna w jednej z rozmów, z których powstała wydana przez „Znak” książka. Ta myśl przewija się przez każdą sponad dwustu stron gigantycznego wywiadu. Nieważne, czy Wojciech Szczawiński rozmawia z Dymną w domowym zaciszu, dzień przed premierą kolejnej sztuki, czy podczas koncertu charytatywnego: aktorka zawsze pokazuje, że nie ma w niej nic z wielkiej gwiazdy. Jednocześnie nie krytykuje swoich koleżanek i kolegów po fachu, którzy sypiają do południa, sprzedają się w telenowelach i reklamach, a pomoc innym traktują jako promocję własnej osoby.
W trzecim epizodzie Glosy rozprawiam się z książką Erica-Emmanuela Schmitta „Moje Ewangelie”. Jest to nieco zmodyfikowana wcześniejsza pozycja tego autora, w Polsce wydana wówczas przez Wydawnictwo Literackie pod tytułem „Ewangelia według Piłata”.
Autor wzruszającej książki „Oskar i pani Róża” tym razem nie zaskoczył czytelników niczym ciekawym. Gniot pod tytułem „Moje Ewangelie” powinien znaleźć swoje miejsce obok „Kodu Leonarda da Vinci” i „Ewangelii Judasza” – w skupie makulatury.
Drugi epizod Glosy dotyczy najważniejszej premiery ostatnich miesięcy, jeśli nie lat. Debiut 25-letniego Mikołaja Łozińskiego to bardzo dojrzała książka, która wybija się na tle infantylnej pisaniny polskich gwiazdek literatury. Łoziński w “Reisefieber” przekonał mnie, że nie trzeba być głosem pokolenia, żeby mówić wartościowe słowa o świecie.
Książka reklamowana hasłem „pierwsza literacka podróż” zaczyna się – a jakże – od podróży. Daniel Reis mieszka w Nowym Jorku, ale na wiadomość o śmierci matki leci do Paryża, miasta swojej młodości. Można zaryzykować twierdzenie, że odejście matki zastaje Daniela w najbardziej stosownym momencie. Bohaterowi książki dają się we znaki objawy kryzysu wieku średniego, niedawno odszedł z dobrze płatnej, ale morderczej pracy w mediach, zastanawia się, czy już czas budować stabilny związek.
Pierwszy epizod podcastu Glosa o nowych książkach.
Artur Becker to pochodzący z Polski niemieckojęzyczny pisarz. W marcu nakładem wydawnictwa „dtv” ukazała się jego kolejna książka „Die Zeit der Stinte”. Na Targach Książki w Lipsku rozmawiałem z Arturem Beckerem o wpływie życia na twórczość, bezradności głównego bohatera książki i recepcji twórczości w Polsce.
Do odbioru podkastów służą programy korzystające z technologii RSS. Posiadają ją m.in. przeglądarki Firefox oraz Opera. Możesz również dodać kanał RSS do swojego programu muzycznego, np. iTunes. Korzystając z wątków RSS, będziesz na bieżąco informowany o nowych odcinkach (wątek Odcinki) lub wpisach na tej stronie (wątek Wpisy).
W co powinien wierzyć konserwatysta? W ułomność natury ludzkiej, technokapitalizm oraz wyższość prywatnego samochodu nad komunikacją publiczną. Dowody przedstawia w książce „Listy do młodego konserwatysty” Dinesh D’Souza, mózg amerykańskich republikanów.
Anna Dymna przez kilka lat była niemal nieobecna w mediach. W tym czasie – obok grania w teatrze – zajmowała się pracą z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie. Teraz Dymna zaczęła wykorzystywać niesłabnącą popularność do pomocy swoim podopiecznym. Czy jest szczera w tym, co robi? Wojciech Szczawiński w wywiadzie-rzece „Warto mimo wszystko” nigdy nie zadaje tego pytania wprost, ale czuć je niemal na każdej kartce.
W trzecim epizodzie Glosy rozprawiam się z książką Erica-Emmanuela Schmitta „Moje Ewangelie”. Jest to nieco zmodyfikowana wcześniejsza pozycja tego autora, w Polsce wydana wówczas przez Wydawnictwo Literackie pod tytułem „Ewangelia według Piłata”.
Drugi epizod Glosy dotyczy najważniejszej premiery ostatnich miesięcy, jeśli nie lat. Debiut 25-letniego Mikołaja Łozińskiego to bardzo dojrzała książka, która wybija się na tle infantylnej pisaniny polskich gwiazdek literatury. Łoziński w “Reisefieber” przekonał mnie, że nie trzeba być głosem pokolenia, żeby mówić wartościowe słowa o świecie.
Pierwszy epizod podcastu Glosa o nowych książkach.
